BEKLE HAYRİ ABİ,

Dostluklar vardır insan için değeri biçilmez.

Kardeşlikten ötedir, değerler.

Onunla hak ve hukukumuz 45 yıla dayanırdı.

Babalarımızın limoni ilişkileri bizlerin birbirine yakınlaşmasını önlerdi.

Atalarımızda ki benlik hastalığı vucüda kanser gibi sarınca büyük benim hastalığı başlamış. Bunu ötesi ise yoktu.

İşte Babam ve merhum Nurettin Muhtar sıra ile hakka yürüyünce, bizler çocukları olarak bu hukukun sürüp  gitmeyeceğini düşünerek, birbirimizle kenetlenmeye başlamıştık.

Merhum Hayri abim, içerik olarak insancıl, yardımsever, hayır ve hasenat işine koşmaya seven biri idi.

Ama içindeki güzellikleri çevresine yansıtmak için çevre etkendi.

Yaşam çevresi de çocukluktan kamyonculuktan başladığı için, farklı bir dünyası vardı. Merhumla kardeş ötesi yakınlaşmamız 2008-yılında umre yolculuğumdan önce başlamıştı. Umrede onun adına TAVAF yapınca, Merhumu telefonla aradım, ona abim, senin adına ve hayrına tavaf yaptım, 2 rekat şükür namazı kıl dedim.

Benim Merhumla aynı frekansta buluşmam bu TAVAF sonrası onu aramamla başladı. Umre dönüşü, Merhumla sürekli birlikte olmaya, kardeşlik bağlarımızı kuvvetlendirdik. Merhumda, çok farklı değişiklikler olmaya başlamıştı.

Önce eski çevresinden uzaklaşmaya başladı. Ben farkı hissetmeye başlamıştım. Derken, merhum beş vakit namaza başladı. Merhuma bunlarda yetmedi, KURANI-I KERİM öğrenmek için kurslara  başladı. Eski yazı ile kuranı öğrendi ve okumaya başladı.

Çok değişik bir Hayri abim ortaya çıkmıştı. Cami işleri ile uğraşıyor. Camimizin tadilat onarım bakım ve güzelleşmesi için elinden geleni fazlası ile yapıyordu. Kah Merhumu cami önünde bir amele gibi görüyor. Kah cami için kereste tedarikinde milletle diyalog içine giriyordu.

Öyle güzel bir insan ortaya çıkmaya başlamıştı ki; Hızına ben yetişemiyordum. Hacı abi, sana şunu yazdım deyince, sen ne dersen o olur diyecek kadar sevgimi kazanmıştı.

En son uğraşı verdiği eserlerinden bir tanesi ise, Mollabey merkez camisi şadırvanının yapımı idi. O işte çok yorulduğunu iyi bilen biri olarak, ona sevgim her zamankinden daha fazla artmıştı.

Birçok insanın parası ile yapmaya cesaret dahi edemeyeceği bir işi, o sadece bire bir ilişkileri ile hareket geçirmek için yoğun bir mesai harcamıştı.

Gittikçe güzelleşen bu merhum insana hayranlık duymaya başlamıştım. Eser kendisi idi. İçindeki sevgi çeşmesini harekete geçirmek ise, naçizane ben yoksuldu.

O benim hatıralarımda hep güzel insan olarak yaşayacak.

Çünkü bunu fazlası ile hak etti. Son yıllarında her şeyin güzel olmasını ister, ve bunun için hep fikir söylerdi bana.

Güzel insan olmak ise işte bu derdim. Ben yoksul hacca gitmiş, umreye gitmiş biri olarak, bunları yapamamış bir insanında güzel işler yapacağını gördüm.

Merhum Hayri abim, bekle beni, inşallah seninle ahiret hayatında da aynı yerde buluşur ve hukukumuzu orada devam ettiririz.

Ben senden son anlarda HELAL”lik alırken içimin nasıl yandığını sende iyi biliyorsun.

Hatta, Düzce hastanede tedavi görürken Nevzat anneye demişsin ki, Gürol yanıma geldi az önce demişsin. İşte kalp sevgisi bu dedim duyunca.

Kalpten kalbe sevgiyi ölmek üzere iken bile gönderebilen büyük insan. Sen kalbimdesin her zaman.

Bekle abim fazla sürmez, geleceğim.

HAKKIM KANA KANA SANA HELAL OLSUN ABİM.